Калі я летам жыў у бабулі, здарыўся адзін цікавы выпадак. У бабулі быў прыгожы чорны кот Мурчик. Ён быў вельмі разумны, але меў незалежны характар. Ён свабодна гуляў па акрузе, наводзячы жах на суседскіх катоў і нават іх гаспадароў. Калі яго бралі на рукі, ён адразу вырываўся і мог падрапаць.
І вось аднойчы Мурчик знік. Раней ён часам знікаў на ноч, самае большае на суткі. А тут не з'яўляўся дома тыдзень. Усе засмуціліся, бабуля баялася, што з катом што-то здарылася. Яна хадзіла па вуліцах, пыталася ў суседзяў, але Мурчика ніхто не бачыў.
І вось як-то мы з бабуляй праходзім міма аднаго дома, а там каля брамкі сядзіць чорны кот, вельмі падобны на Мурчика. Мы спыніліся, а ён хутка падбег і пачаў церціся аб ногі. Гэта быў Мурчик. А аказалася, што гаспадары гэтага дома з'язджалі на некалькі дзён і выпадкова пакінулі фортку адкрытай. Мурчик залез ўнутр, таму што адтуль пахла рыбай. Суседзі сушылі яе ў кухні на акне. І Мурчик ў іх адсутнасць ласаваўся рыбкай. А калі суседзі вярнуліся і заўважылі, хутка вылез у і збег.
Нам з бабуляй было вельмі сорамна за Мурчика, калі суседзі распавядалі гэты пацешны выпадак. Але яны не моцна раззлаваліся, таму што самі забыліся зачыніць фортку. Мы ўсе пасмяяліся, але потым бачылі, што Мурчик часта наведваўся да іх у двор і падоўгу сядзеў, сочачы вачыма за фортачкай, на якую суседзі павесілі ахоўную сетку.