Кешеміз не болды, ертеңіміз не болмақ? деген сауалдар төңірегінде ой қозғағанда ойыма сан – алуан нәрселер келеді. Әрине, кешегісін ұмытқан ұлт – ертеңін де айта алмайды деген сөздің түп төркінін бірі білсе, енді бірі білмей жатады. Ал, мен сонау зұлмат кезеңді ешқашан есімнен шығармаспын. Себебі, бұл ажалдың ауызында менің атам да болған. Ол кісі сол кезең жайлы айтқан сайын үлкен ойға, терең қайғыға батып кететін. Сол кезде мен кішкентаймын ғой ештеңе түсінбейтінмін. Бүгін менің бәрін де түсінем, бәрін де ұғынам. Атамның мұңды жүзін де сезінемін. Бірнеше жылға созылған жауыз соғыс бірін әкесінен айырса, енді бірін ұлынан айырды. Соғыс ешкімді де аямады. Мен бүгінгі таңда оқушымын, соғыстың әр кезеңі мен қиындығын мұғалімдерден естіп, ата – баба ерлігіне таң қаламын. Ол кісілердің алдында бас ұрамын. Бізге осындай бақытты балалық шақ, жарқын болашақ сыйлап отырған осы кісілер екендігін білемін және осы аттарын алтын әріптермен жазар ардагерлер қатарында менің атамның болғандығын мақтан етемін. Мен атамның ерлігі мен ер жүректілігін ешқашан жадымнан шығармаспын. Балалық жүрегім мен шын көңілімнен атама рахмет айтқым келеді. Бақытты ұрпақ - сенің арқаң. Мен атамды жақсы көремін.