Першы снег у гэтым годзе выпаў зусім нечакана. У гэты дзень надвор'е з раніцы стаяла пахмурнае, але ціхая. Дзесьці пасля поўдня з неба сталі зрывацца буйныя сняжынкі. Мы і азірнуцца не паспелі, як яны ператварыліся ў вялікія белыя шматкі. Яны падалі на асфальт і зусім не раставалі, таму што было марозна.
Дзесьці за гадзіну ўсе вакол ужо збялела, а першы снег усё ішоў і ішоў. Ён усё гэтак жа валіў камякамі, а вецер обсыпал гэтымі шматкамі мінакоў.
Да вечара снег перастаў. Да таго часу вакол ужо ляжаў іскрысты казачны дыван. Нават невялікія гурбы намяло. Дрэвы прыкрылі свае голыя галінкі беласнежным покрывам. Асабліва пухнатымі і прыбранымі здаваліся елі ў алеі непадалёк ад нашай школы: яны як быццам надзелі кажушкі са снегу.
Мы з сябрамі высыпалі ў двор і сталі скакаць у гурбы, гуляць у снежкі. Я адразу стаў утоптваць снег на горцы, каб хутчэй можна было катацца на санках або на кардонцы. Дзеці бегалі і крычалі: "з першым снегам!». І кідалі сябар у сябра снежкі, а камякі адразу рассыпаліся. Бо першы снег яшчэ не мерзлы, ён мяккі і паветраны.
Ва ўсіх вакол настрой стала добрым, як быццам у сьвята. Мы весяліліся і радаваліся, хапалі першы снег жменямі і рассыпалі яго над галавой, як феерверк! Ён ззяў у паветры, быццам брыльянтавы дождж!