Ауыл – қазақтың алтын бесігі, түп төркіні десек, қателеспеген болар едік. Аттың құлағында асыр салып ойнаған халқымыз кең-байтақ, дархан даламыздың ауыл – анамыздың перзенті. Ауыл ананың аялы алақанынан талай ұлы ғалымдар, ақындар мен жазушылар, көптеген қоғам қайраткерлері түлеп ұшқан жоқ па? Кіндік қаны тамып, кірін жуған ауылына ақындар жыр жолдарын, жазушылар сөз қорларын аяды ма? Алайда уақыт өтіп, жылдар жылжи келе алдымыздағы бұрынғы жалындаған жастардың қатары сиреп барады. Біреулер қалаға білім іздеп кетсе, енді біреулер екі қолға бір күрек тауып жұмыс істеу үшін кетеді. Сен де кеттің, Мен де кеттім, Ол да кетті ауылдан. Осынымыз ұят болды-ау, ұят болды-ау қауымнан! … момын жұрттың, арқа сүйер, азаматы біз едік. – деп Мұқағали Мақатаев айтқандай, шынымен де, бола-шағынан зор үміт күткен ауылдың арқа сүйер азаматтары қалаға ала көшіп бара жатса жаның қалай қынжылмасын. Әрине оларға да кінә тағуға болмайды. «Туған жерім, тал бесігім» – деп іліп істер кәсібі жоқ жерде, құрдан-құр қол қусырып қалай отырсын. Қайда барса қалмайтын, шешімін бір таппайтын осы жұмыссыздық мәселесі жастардың ауылда тұрақтай алмауының басты себебі. Сонымен қатар, көптеген ауылдарда электр энергиясы, су, жол сияқты мәселелер әлі күнге дейін дұрыс арнаға түсе қойған жоқ. Әсіресе ауылдардың электр энергиясымен толық қамтамасыз етілмеуі – адамдардың ауылда қоныстанбауының негізгі себептерінің бірі. Дәлірек айтқанда, халық бар жарықтың жоқтығынан зардап шегіп отыр. Бүгінгі ғылыми техника шарықтап дамыған таңда электр энергиясынсыз ешбір техниканың жұмыс істемейтіні бесенеден белгілі. Жоққа жүйрік жетпейді, ал бар нәрсені игілігіне істете алмай жатқан ауыл тұрғындарының өкпесі қара қазандай. Егер бар технологияның қызығын көрмей, игілігіне пайдалана алмаса, ғылым мен білім салтанант құрған XXI ғасырда өмір сүрудің қажеті қанша? Ал бұл сұраққа әлі мектеп бітірмеген менің өрем жете қоймайды десек те, кемел келешекте ауылымыздың болашағы жарқын, ертеңі айқын болады деген үмітіміз үзілмек емес…