Зюзя - адно з дыялектных назваў Мароза ў некаторых беларускіх і заходне-рускіх гаворках, міфічны персанаж, вядомы ў беларускім і ўкраінскім Палессі, ўвасабляе зімовую сцюжу, холад. Адлюстроўваўся ў выглядзе лысага дзеда невялікага росту, з доўгай сівой барадой. Ходзіць, згодна з павер'ем, басанож, без шапкі, у белым кажусе. У руцэ - жалезная булава. Пад Новы год беларусы варылі куцьцю, прыгаворваючы «Зюзя на двары - Куцьця на стале». Каб мароз не быў лютым і ня пашкодзіў азімыя, першую лыжку куцці гаспадар кідаў Зюзе у акно са словамі: «Мароз, хадзі Куццю есці!».
Яго дыханне - моцная сцюжа. Яго слёзы - ледзяшы. Іней - замерзлыя слова. А валасы - снежныя аблокі. Узімку ён бегае па палях, лясах, вуліцах і стукае сваёй булавой (кіем). Ад гэтага груку траскучыя маразы скоўваюць рэкі, ручаі, лужыны льдамі. А калі ён ударыць кіем (булавой) аб рог хаты - абавязкова бервяно трэсне. З лістапада па сакавік Мароз такі моцны, што нават сонца перад ім палохаецца. Ён вельмі не любіць тых, хто скардзіцца на сцюжу, бадзёрым ж і вясёлым даруе здаровую цялесную крэпасць і чырвань. Паводле фальклорных паданнях трэск дрэў падчас моцных маразоў тлумачыцца тым, што Зюзя стукае па дрэвах.