Вось маленькі мураш цягне невялічкі лісток, а побач сядзіць шэрая жаба, якая чакае, пакуль яе здабыча наблізіцца да яе. А вунь там, сярод горкі з каменьчыкау прабіуся парастак цімафееукі. Ен цягнецца да сонейка, прагне яго цяпла і свету. А калі закрыць вочы,прыслухацца да зямлі, то можна пачуць, як яна дыхае. Сярод травы стракочуць конікі-скрыпачы, пад былінкай хаваецца ад сонечных праменняу матылек, ледзь порхаючыцы маленькімі крыльцамі. А пад пластом дзЁрану можна пачуць, як стараецца руплівая палёка, якой да зімы трэба назбіраць у свае норы усе, што потым можна будзе з`есцi.
Калі хоць на хвілінку спыніцца і прыслухацца, то можна пачуць, як зямля размауляе з сонцам, небам...з намі.