Мені көргенде,кішкентай қара бала жылап жіберді. -Өй батыр,неге жыладың? -Біреу жәбірледі ме? Жоқ,аға,- деді бейтаныс бала өксігін баса алмай.-Қарным ашты. - Үйіңді таба алмай жүрсің бе? -Жоқ... Мен он бесінші пәтерде тұрамын.Мына балапанды мысық жеп қоя ма деп... Енді байқадым.Баланың қолында торғайдың сарыауыз,үрпек балапаны щик-щик етеді.-Мұны қайдан алдың?-Бірінші қабаттың балконынан.Өздері үшеу екен. Екеуін Соняның мысығы жеп қойды. -Үйіңе апармадың ба?-Апардым.Әкем мен анам көшеге таста деп ұрысқан соң...далада жүрмін.-Есімің кім?-Болат.-Онда бұл балапанды маған бере ғой,өзің үйіңе бар.- Далаға тастап кетпейсіз бе? - деді Болат көздері жыпылықтап.- Жоқ,айналайын.Өйтсем обалвна қалмаймын ба? Үйге кірі бергенімде,"аға,аға" деген Болаттың үні жетті құлағыма. - О, не, Болатжан? - Обал деген не? -Қайырымдылық қасиет,-дедім аузыма басқа сөз түспей. Менің есіме сол кезде кішкентай Болат түсті. Құстың обалын білген сәбидің ертең туған елінің обалын ойлайтын азамат болатындығы көңіліме қуаныш ұялатты.