У мяне ёсць дакладная сяброўка з прыгожым імем Алена. Яна невысокая на рост, каравокая, чарнабровая. На белым твары ледзь прыкметныя вяснушкі. Вялікія карыя вочы апраўленыя доўгімі пушыстымі вейкамі. З вуснаў ніколі не сыходзіць вясёлая ўсмешка. Калі яна смяецца, яе трохі кірпаносенькая, жывенькая нос смешна зморшчваецца. Яна вельмі ахайная: сукеначка на ёй выглажены, у партфелі заўсёды ўсё акуратна складзена. Алена - шчырая сяброўка. Паміж намі ніколі няма сакрэтаў. Ўдваіх мы чытаем кніжкі, ходзім у бібліятэку, рыхтуем хатнія задачы. Калі я хварэю, яна заўсёды прыходзіць да мяне пасля ўрокаў, распавядае пра школу, пра свае прыгоды. Але найцікавае яна распавядае аб новых прачытаных кніжках. Тады ў яе вачах ўспыхвае якой-небудзь дзіўны агеньчык. І хочацца слухаць яе, слухаць без канца. Алена не цураецца працы і, толькі што прыйдзе дадому са школы, адразу прыбірае ў пакоі. Я вельмі люблю сваю сяброўку за яе чуласць, добразычлівасць, душэўную чысціню