Жытнія каласы мякка шарахцелі па кашулі, казыталі шыю.
Пакіньце цішу вуснам і вачам, аддайце неба зорам і
каханым.
Зімні, казачны ўбор зямлі. Белыя, ружовыя і сінія на ялінах
ружы расцвілі.
Так лѐгка і хораша, спраўна і спорна ідуць у пракосе
сапраўдныя касцы.
Тонкія серабрыстыя валаконцы
асядаюць на зямлю, чапляюцца за хмызы, платы, быльнѐг.
У вадзе
купаюцца зоры, лазнякі, цень лодкі, бездань неба.