У апавяданни В. Быкау паказвае маці , як старую жанчыну, якая 16 год з неаслабнай надзеяй чакае з вайны свайго сына, усё яе жыццё пасля вайны запаланіла гора. аўтар яе так апісвае «гэта старая, з пасівелымі валасамі, заўседы пячальнымі вачыма, згорбленая часам». Гора яе «прыбіла ўсякі інтарэс да жыцця, зламала характар, спарахніла душу - нічога няміла цяпер старой адзінокай жанчыне» . Яна не адна якіх пакалечыла вайна. Вось і яна як сапраўдная маці чакае сына з вайны нягледзячы ні на што. Яе душэўная рана на працягу доўгага часу не можа зацягнуцца, таму что яе любімы сын загінуў на вайне. Гэтую маці ў гэтым свеце нічога не трымае, у яе нічога няма, яна нікому нічога не павінна. Яе жыццё праходзіць у чаканні паштальёна, які зноў будзе злым, таму што менавіта злосцю ён ратуе сваю душу ад нямога пытання, на які не можа адказаць.
Аутар гаворыць « сон не прыносіць Тэклі адпачынку і збавення ад пакут. Сны - працяг таго, пра што думае яна кожную хвіліну. Ноччу яна бачыць Васілька. Але ён сніцца то пакалечаным, то цяжка параненым. Сны ператвараюцца ў нясцерпны жах. Усяму спрабуе знайсці яна тлумачэнне. I ўсё ўбачанае разам перарастае ва ўпэўненасць, што сын вернецца. Упэўненасць настолькі моцная, што не дае чакаць у бяздзейнасці, і Тэкля ідзе ўслед убачанай адзінокай постаці».
За вёскай ёсць помнік абаронцам Радзімы і ахвярам вайны, за якімі яна даглядае, думаючы пра і пра сваіх родных.
Апісваючы вобраз старой Тэклі, Васіль Быкаў выкарыстоўвае азначэнні, якія характарызуюць яе душэўны стан.