Асқар бір күні сабақтан келді.Ол өте тəрбиелі бала.Ол сабағын оқып,болғаннан кейін далаға серуендеуге шықты.Асқар далаға қарап:
-Менің жерім қандай тамаша!Жүзіктің көзінен өткендей!деді ол таңғалып.
Біраздан соң ол көлдің жағасына келді.Біреу қыбыр -қыбыр сөйлегендей болды.Асқар,бұл қыбырға құлақ салып:
-Мынау,не деген дыбыстар?-деді ол.
Ол зер салып,қараса ол жақта оның екі тышқан досымен дəу бөріні көрді.Асқардың төбе шашы тік тұрды.Бірақ та ол үндемеді.Ол достарына қатты уайымдады.Кейін,Асқар ары ойланып,бері ойланып бір шешімге келеді.Оның есіне бір мақал түседі :
Қоянды қамыс өлтіреді,
Батырды намыс өлтіреді.
Ол үйіне келіп,бөріге тамақ алып,тағы да сол жерге келеді.Асқар қатты қобалжыды.Ол оларға жақындап,бөріге тамақ береді.Кейін көкжал бөрі оған рақметін айтып,өз жөніне кетеді.2 тышқан Асқарға мың да бір рақмет айтты.Асқардың оларға айтқан сөзі:
Доспен дос болғанша