Қой – төрт тулік малдын ішіндегі қазақтын ен суйіктісі десе де болады. «Қойдын суті – қорғасын, қойды қуртқан онбасын» дейтін қазақтыу қой өсіруге ынта-ықыласы мол-ақ. Өзі майда, өсімтал, момақан, тез ет алып, қонақ кадеге жарап отыратын, суті майлы арі жагымды қой малын ата-бабамыз ерекше қастерлеген. Қой өсу жасына орай қозы, марқа, тоқты, бағылан, азбан, ісек, қошқар, саулық деп аталады. Ешкінін серкесін ардайым қойдын отарына қосып отырады, онын букіл отарды бастап, жайылымға апарып, акелетін қасиеті бар. Дегенмен ешкіні қонаққа соймайды. Ешкі женилтек мал деп есептеледі. Арбір рудын өз малына салатын танбасы болған. Оны олар малдын қулағына, муйізіне, жамбасына салатын болған. Енбекқор қазақ халқы мал өнімдерін өте орынды пайдаланып отырған. Шаруашылықта қолданылатын заттар – жылқынын жалынан, қуйрығынан жасалатын арқан, сиыр муйізінен жасалатын тарақ, қой жунінен жасалатын киіз, текемет, тоқылған сырт киім, туйе жунінен тоқылған шекпен т.б. аса жоғары бағаланған. Кедей қазақтар қойдын жабағы жуніне жана туған нарестені де орап, қыстан аман алып шыққан. Осындай аса қунды мал болғандықтан, қазақтар өз перзенттерін де «қулыным, қозым, қошақаным, ботам» деп еркелетіп отырған.