На наступны дзень Тэкля прачнулася вельмі рана і ў добрым настроі.
Прачнуўшыся яна ўстала, зрабіла ўсё свае хатнія справы . І пайшла на
вуліцу чакаць якой-небудзь весткі аб сваім самым любімым сыночка . На
лаўцы яна прасядзела ўвесь дзень, а пакуль сядзела ўспамінала розныя
моманты яе з сынам жыцці пакуль ён не прапаў . Але вось пацямнела .
Тэкля страціўшы надзею на тое , што яе сын найдёться , пайшла спаць. Яна
доўга не магла заснуць , ёй нешта перашкаджала . Але вось у дзверы
пастукаліся , яна адкрыла дзверы. Перад ёй стаяў паштальён . ён трымаў у
руках ліст . Паштальён з усмешкай аддаў ёй ліст і сказаў : "Гэта табе
ад сына". Тэкля са слязамі на вачах раскрыла ліст . У ім , яе сын пісаў
што зусім хутка ён будзе дома . Дні ішлі адзін за адным. Тэкля не магла
знайсці сабе месца , але ў адзін дзень яна назаўжды страціла думка пра
тое , што яе сын вернёться .. На наступны дзень, яна як звычайна ранняй
раніцай пайшла на агарод . Прыбраць там , і за яе спіной пачулася ціхае:
" Мама! " Тэкля павярнулася і ўбачыла свайго сына. Яны прайшлі ў дом ,
там яна яго накарміла , напаіла , і потым яны яшчэ доўга сядзелі і
любаваліся адзін адным..