Ана
Жер бетіндегі әң әдемі сөз ана. Адам алғашқы сөзін де осыдан бастайды. Жер бетіндегі тілдердің бәрінде де осы сөз ерекше қадірлі.
Ананың қолы ең қасиетті, аялы қол, ол нені болса да атқара алады. Ананың жүрегі ең сенімді және сезімтал жүрек, оның сүйіспнешілігі ешқашан сөнбейді, оның көзінен еш нәрсе де қалтарыс қалмайды.
Сенің жасың нешеде болса да, мейлі, бес жас болсын, мейлі, елу жас болсын, саған әрқашан ана керек, оның аясы, мейірімі керек. Сенің анаңа деген сүйіснішпеншілігің неғұрлым көп болса, өмірің де соғұрлым шексіз қуанышқа, шалқар нұрға бөленеді. (88сөз)
Атасы мен немересі
Атай қартайып, күші кеміді, нашар көріп, нашар еститін болды. Не үшін десеңіз, оның аяқ-қолы кәріліктен қалтыраушы еді. Шалдың бұл ісі баласы мен келініне ұнамады. Олар шалға тамақты алдына жаман дастархан жайып, жаман ыдысқа құйып, бөлек беретін болды. Немересі өзінің әкесіне атамды бөлек отырғызба деуге бата алмай, бір күні бір ағашты жонып отырды. Әкесі көріп:"Шырағым, неғып отырсың-деді?". Сонда баласы:" Ағаш аяқ жасап отырмын. Екеуің атам құсап қартайған кезде, сендерге тамақ құйып беремін"-деді. Бұл сөзді естіп, шалдың баласы ұялып, әкесін бөлек отырғызып тамақ беруді қойыпты.(93сөз)