Матинди жалгасытыру...
Бала осы бір коныркай гана тiршiлiгiне риза сиякты едi. Ойткенi ен алдымен карны тоя тамак iше бастаган. Иығы бутин киiм киген. Бирак онын есiл-дертi тек ауылы ғана, апасы ғана болатын. Кей тундери уйкысынан "апалап" шошып оянып, караңғы уйде коз iле алмай киналып едi. Кешкiлiк козы жайып келгенде қараша уйдiн алдынан колбей ушар когилдир тутiнi, "құлынымдап" айбын-шалабын алдына тосар анасы, коныр тобел гана тiршiлiгi бар шыгын ауыл - барi-барi де конил тукпiрiнен бiр ошпей, кун откен сайын сагындырып ансатар едi. Кетiп калайын десе, жолды билмейди, шыдайын десе, анасын кормей жүре беруге тозімі таусылып болгандай...